dimarts, 23 de novembre del 2010

La importancia de agradecer

Recuerdo cuando era pequeña y deseaba ser mayor. Tenía ansias por crecer, ser independiente y hacer lo que me diera la gana sin dar explicaciones a nadie. Veía a los mayores como seres libres y despreocupados, que conducían su vida como les placía.

Mi momento de crecer y de ser adulta llegó hace ya unos años, aunque no ha sido hasta hace algunos meses cuando he comenzado a experimentarlo más intensamente. Me he ido a vivir a una casa en la que no están ni mi madre ni mi padre, así que me he convertido en la encargada de una serie de tareas que antes ni olía: ahora cocino, limpio y me pago mis caprichos (para lo cual he tenido que trabajar, ahorrar y seguir trabajando ahora, de vez en cuando). Estoy segura de que no es casualidad que, desde hace unas semanas, eche de menos mi infancia y todo lo que ésta comportaba.

Añoro la despreocupación (sí, la misma que se suponía que caracterizaba a los adultos), la falta de obligaciones y de planificación, el delegar cada decisión en mis padres... Por otra parte, me recrimino inconscientemente no haber sabido valorar del todo la infancia cuando la estaba atravesando. Aunque sé que es difícil, me habría gustado ser más consciente, en ese momento, de que estaba pasando por una etapa dulce y que nunca volvería.

Entonces... ¿no me convendría ser consciente ahora de lo que estoy viviendo? ¿No sería bueno para mí vivir el presente, sin echar de menos lo pasado ni anhelar un futuro todavía incierto? Está claro que no puedo volver a ser una niña y, con lo que sé ahora, volver a vivir mi infancia de manera, si no más plena, más consciente. Sin embargo, sí que puedo aprender a disfrutar totalmente de mi vida presente: puedo aprender a valorar lo que tengo en estos momentos.
Los niños no tienen pasado ni futuro, por eso gozan del presente, cosa que rara vez nos ocurre a nosotros. (Jean de la Bruyère)
Los humanos hemos adquirido la costumbre de perdernos en reflexiones sobre el pasado y de tramar planes para el futuro. Las más de las veces, incluso, no somos conscientes de que estamos dando vueltas una y otra vez a los mismos temas sin sacar conclusiones valiosas o enseñanzas útiles. Como dice la sentencia popular, lo hecho, hecho está: exprimir experiencias pasadas no sirve para nada si no obtenemos, con ello, una ganancia positiva (porque también hay ganancias negativas).

Lo único que tenemos es el momento presente. Como me ha dicho hoy una amiga, momento presente, momento maravilloso. Es común en las personas valorar algo cuando ya ha pasado. Para mí, un gran ejemplo son los viajes. Cuando estoy viajando disfruto muchísimo de lo que veo y de lo que oigo, y me da igual recorrerme calles y calles sin apenas descansar: no noto el cansancio hasta que llego a casa, días después, y la fatiga acumulada me sobreviene. Viajar es, para mí, un placer insustituible. Sin embargo, me he dado cuenta de que el recuerdo de cada viaje es mucho más hermoso que la experiencia misma: ver fotos y rememorar anécdotas ocurridas durante ellos me hace valorar verdaderamente cada momento del periplo. Por lo general, pienso que valoramos más lo pasado, incluso lo futuro, que lo que nos ocupa en el presente.
Lo pasado ha huido, lo que esperas está ausente, pero el presente es tuyo. (Proverbio árabe)
La mala noticia es que el camino para centrarse en el presente y valorar lo que tenemos no es ni rápido ni sencillo. La buena es que hay muchísimas maneras de emprenderlo y de llegar al final (si es que lo hay). Un ejercicio fácil, bonito y que nos ayuda a tomar conciencia es el siguiente:

  • En una pequeña libreta que te guste, escribe cada día -o, al menos, cuatro días a la semana- cinco cosas que agradezcas. Pueden ser relativas tanto a ti mismo, como a los demás, como a la vida. Por ejemplo, puedes agradecerte a ti mismo haber aprobado un examen, o tener la capacidad para haberlo aprobado. También puedes agradecer a tu pareja el mensaje que te ha enviado para desearte los buenos días (recuerda que la libreta es para ti y nadie más va a leerla a menos que tú quieras, pero sólo el hecho de agradecer algo por escrito ya te hace más consciente y más hábil en la valoración). Por último, puedes agradecer a la vida el haber diseñado el árbol que te ha dado sombra esta tarde mientras esperabas a coger el autobús.

Agradecer lo que tenemos ahora en lugar de machacarnos la cabeza echando de menos lo que ya sólo es recuerdo nos conecta con el presente y nos facilita la labor de valorar cada segundo de nuestra existencia.

Yo ya he comenzado a hacer los deberes. Mi lista de hoy, 23 de noviembre de 2010, es ésta:
  1. Agradezco la libertad que me da vivir independiente.
  2. Agradezco tener amigos que cuentan conmigo cuando hacen planes.
  3. Agradezco poder estudiar una carrera.
  4. Agradezco tener dinero para poder comer cada día.
  5. Agradezco disponer de una bicicleta con la que poder desplazarme.
Espero que os sirva. ¡Hasta la próxima!



6 comentaris:

  1. recorde que una vegada li vaig dir a un mestre de batxiller: "diuen que la millor època de la vida és la universitària", i ell em va contestar: "no, la millor època és per auqella per la que estigues passant cada moment". I és cert, jo ara no voldria tindre fills, ni fer vida de casada, ni tindre una hipoteca que pagar, però en el moment que ho faja, serà perquè vull, i per tant, això és coveritarà en el millor per a mi.

    M'agrada aquesta actualització.
    Núria.

    ResponElimina
  2. Qué buena actualización Irene!
    Estoy completamente de acuerdo con todo lo que dices...
    Mi padre siempre me lo decía, que ante todo, hay que ser agradecida! :)

    Sum

    ResponElimina
  3. Casi siempre, por no decir siempre, sentimos que todo lo que tenemos, nuestras posesiones materiales, amigos, familiares, medio en el que vivimos, etc. es "normal" que lo tengamos, y además que nos pertenece por ley. No es cierto. Nada ni nadie nos pertenece. Ni "nuestra" casa, ni nuestros hijos, ni nuestros padres, ni nuestro trabajo, ni nuestro negocio, ni la playa por la que paseamos, ni los bosques por los que caminamos. Ni siquiera nos pertenece el aire que respiramos ni el agua que bebemos cuando descubrimos un manantial en el monte. Todo lo tenemos en préstamo. La Vida, el Universo, Dios, el Infinito... Han sido benévolos con nosotros y han decidido que lo tengamos por un tiempo. ¿Por cuánto? No lo sabemos. Así que ahora que disfrutamos de todo eso, lo que sea, mucho o poco, grande o pequeño, permanente o efímero... Agradezcámoslo! Agradezcamos cada día al levantarnos y cuando llega la noche, que un día más hemos podido disfrutar del préstamo que un ente desconocido nos hizo alguna vez. Descubriremos una felicidad que no habíamos sentido nunca hasta el momento de agradecerlo. Y cuando llegue el día de que perdamos alguna cosa o persona prestada, agradezcamos que al menos, tuvimos la suerte de disfrutarla por un tiempo.
    Gracias Irene por tu blog.
    Un besito.

    ResponElimina
  4. Dios, es un texto increíble Irene! Y no puedo estar más de acuerdo... Realmente, cuando estás viviendo sola, lejos de tu famila, te das cuenta de la gran cantidad de cosas que puedes llegar a echar de menos y de que hay cosas que ya nunca más vas a vivir igual, porque está claro que la independencia te hace madurar de una forma tan rápida que no te das ni cuenta hasta que te pones a echar la vista atrás...
    Muy buena entrada, en serio, me ha encantado:) un besito!

    ResponElimina
  5. Hola Irene, gracias por estas palabras tan emocionantes. Un beso.

    ResponElimina